Ósemka

Razem z Olą postanowiłyśmy podjechać bliżej, mając nadzieję, że to nieprawda... Niestety to była rzeczywistość. Andrzej całował się z jakąś dziewczyną, po czym weszli do pobliskiego bloku. Podejrzewam, że jest tam mieszkanie tego lachona. Gdyby nie Ola weszłabym za nimi...

-Zwariowałaś? - naskoczyła na mnie. - Ochłoń, a w domu się z nim rozprawisz, mówię Ci...

Pokiwałam tylko głową twierdząco; nie miałam sił nawet wypowiedzieć jednego słowa. Po chwili postanowiłyśmy wrócić do domu. Eeee! Czekaj... Przecież ja od jakiegoś czasu pomieszkiwałam u Andrzeja, o czym Wam nie wspomniałam. Owszem, moje mieszkanie nie było złe, ale chcieliśmy iść naprzód z naszym związkiem. Przynajmniej z mojej strony to tak wyglądało. W tej sytuacji zmuszona byłam wyprowadzić się od niego i przy okazji skończyć z tą całą szopką. Dotarłyśmy pod jego dom po jakichś 15 minutach. Miałam jego klucze i znałam hasło do bloku, więc szybko poszło, po chwili byłam już w środku. Oczywiście wszystko porozrzucane, bo jakby inaczej. Wzięłam walizkę i zaczęłam się pakować, a po chwili Ola weszła do pokoju..

-Weź mnie nie strasz! - odparłam przestraszona - Myślałam, że to Andrzej...

-Wybacz. To za co zabieramy się najpierw?

-Obojętne, chcę stąd jak najszybciej wyjść i nie wracać. 

Ola nic nie odpowiedziała. Pokiwała tylko głową, na znak zrozumienia, po czym zaczęła pakować moje ubrania. ja poszłam do łazienki po resztę. Przed tym zostawiłam mu kartkę z informacją, że to koniec, w kuchni na stole. Nie miałam ochoty z nim nigdy więcej gadać. Chciałam już wyjść, gdy nagle zakręciło mi się w głowie i upadłam na ziemię.

***

-Auu... - syknęłam trzymając się za głowę, po czym otwarłam lekko oczy. - Gdzie... gdzie ja jestem? - wydukałam po chwili.

-W szpitalu. Upadłaś wychodząc z łazienki. - odparła z troską w głosie Ola.

-W szpitalu?! - natychmiast otrzeźwiałam. Chciałam się podnieść, jednak głowa na to nie pozwalała. - Ahh tak... Pamiętam. Byłyśmy u Andrzeja w mieszkaniu, żeby spakować moje rzeczy.

-Mhm, wrzuciłam wszystko do torby i zabrałam ją tutaj. - odpowiedziała pokazując "bagaż".

-Dzięki.

W tej samej chwili wszedł doktor ze strasznie grobową miną. Nie powiem... Przestraszyłyśmy się z Olką, jednak po chwili już wiedziałam o co chodzi...

-Ehh... Po wstępnych badaniach okazuje się, że jest Pani w ciąży. Jest to 3 tydzień, jednak może Pani nie przeżyć porodu. Do 3. tygodnia może Pani zdecydować się na aborcję...

-Nie! - przerwałam mu. - Dlaczego miałabym... nie przeżyć porodu? Tylko proszę szczerze, bo nie jestem już dzieckiem. - odparłam chwytając mocno za dłoń Ola, a ta odwzajemniła uścisk.

-Ekhem... Ma Pani raka... Białaczkę. - głos mu się załamywał, a ja miałam łzy w oczach. - Przykro mi, jednak zrobimy, co w naszej mocy. Ma Pani duże szanse na wyjście z tego, bo to dopiero pierwsze stadium, a raka wcześnie wykrytego da się wyleczyć. Białaczka nie jest tak groźna jak chociażby rak mózgu.

-Dobrze... A czy te wszystkie leki nie zaszkodzą dziecku? - zapytała Ola, bo ja nie mogłam wydusić z siebie słowa,

-Istnieje takie ryzyko, jak przy wszystkim zresztą... Jednak narazie postaramy się dawać mało inwazyjne, a dopiero po porodzie włączymy silniejsze.

-No dobrze, zgadzam się, ale pod jednym warunkiem. Dziecko ma się urodzić ZDROWE. - odparłam wyrózniając każde słowo po kolei.

-Tego nie mogę obiecać... Tak jak mówiłem, zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

-A jakbym zaczęła leczenie po porodzie? - nagle mnie olśniło.

-Istnieje taka możliwość, jednak w takim wypadku, nie możemy znowu zapewnić, że Pani uda się wyjść z tego cało...

-Dobrze, zrobię wszystko, żeby dziecko przeżyło. Ja tu nie jestem ważna.

-No cóź. Jest pani pełnoletnia, więc nie pozostaje mi nic innego, jak się zgodzić i życzyć zdrowia. Zostanie Pani tutaj 3-4 dni, potem Panią wypiszemy, jednak w razie gorszego samopoczucia proszę się zgłosić NATYCHMIAST! A i obowiązkowe będą wizyty co 2 tygodnie, żeby monitorować ciążę. Zaraz przyniosę papiery.

-Dobrze, już ja ją przypilnuję. - zapewniła Ola.

Całe życie mi się zawaliło... Andrzej mnie zdradza, jestem w ciąży, której mogę nie przeżyć. No cóż, mam nadzieję, że dziecko urodzi się całe i zdrowe. Jak narazie pozostaje mi tylko modlić się i zdrowo odżywiać. Z natłoku myśli wyrwał mnie dźwięk telefonu... Andrzej... Odebrałam, no w końcu dzwonił już z 20 razy. Ola postanowiła wyjść po kawę, żebyśmy mogli "pogadać". Zaczął się tłumaczyć, pewnie przeczytał kartkę w kuchni. Powiedziałam, że jestem w szpitalu i nie mam czasu na pierdoły. Kłóciliśmy się tak z 20 minut, po czym rzuciłam telefonem o ziemię, a ten rozwalił się na kilka części. W tej chwili Ola wparowała do pokoju, zapewne usłyszała trzask. Wyjaśniłam, że to tylko telefon i w ogóle. Posiedziała tak chwilę, po czym wyszła do toalety, odprowadzając ją wzrokiem natknęłam się na sylwetkę Andrzeja... Przewróciłam się na drugi bok, jednak ten obszedł całe łóżko i znowu się na mnie gapił trzymając w ręce kwiatki.

-Przepraszam. - wydukał, po czym dostał ode mnie "z liścia".

-Kim ona jest?

-Pamiętasz, jak spóźniłem się kiedyś na nasze spotkanie? Albo te moje ciągłe rozmowy?

-Trudno, by nie pamiętać. - odpowiedziałam z ironią.

-No to... ehh... To była ona. Mamy romans od jakiegoś czasu.

-Coo?!

-No tak wyszło...

-Tak wyszło?! To teraz Ty wyjdź stąd!

-Chciałem Ci jeszcze powiedzieć, że od... odchodzę do niej... - w tym momencie runął już doszczętnie cały mój świat.

-Wyjdź i nie wracaj!

Nie powiedziałam mu o ciąży, mimo, że to jego dziecko... Z tą myślą zasnęłam. Nie zauważyłam nawet, kiedy Ola weszła na salę.

_________________________________________________________________________

No na dzisiaj tyle... miałam dodać rano, ale musze lekcje przepisywać i ogólnie temu tak krótko...
 Jak wiecie, wygraliśmy wszystkie nasze dotychczasowe mecze w PŚ :D Jestem dumna, jak zawsze, z naszych Orzełków <3 a szczególnie z Kurka z 2 MVP i z Kubiaka z jednego MVP. Trzymam też kciuki za Grześka Łomacza. Taakże tego... Teraz szkoła i wgl, ja jeszcze muszę lekcję przepisywać, itd. Postaram się dodawać posty regularnie, aczkolwiek nie obiecuję, bo 3 gimba to trzeba się przyłożyć. POZDRAWIAM! <3

Komentujcie, bo to motywuje!!! <3