Dziesiątka

-No to jak to z Wami jest? - zaczęłam. - Widzę, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.

-Noo powiedzmy... żartowałam! Mówię Ci on jest cudowny, pierwszy raz czuję coś takiego...

Perspektywa Bartka

-Raz dwa chłopaki, za pare dni ważny mecz, nie obijamy się! - krzyczał ciągle trener.

Jest południe, a ja mam dość... No, ale przecież robię to, co kocham tak? Nie wiem co bym zrobił bez siatkówki no i Oli oczywiście... A zresztą, czym ja się martwię, ostatnio układa nam się nieziemsko i obym tego nie spieprzył jak to był gotów uczynić Andrzej. Właśnie! Muszę z nim sobie poważnie porozmawiać... Trzeba go jakoś namówić, żeby się zeszli z Zuzą, w końcu jest w ciąży tak? Prawdziwy facet nie powinien tak postępować, no chyba, że jest ciotą delikatnie mówiąc. Z rozmyśleń wyrwał mnie nie kto inny jak trener. Ehh...

-Bartek! Co to obijanie się? Raz raz na boisko!

-No idę idę...

Po treningu sobie z Wroniastym pogadam...

2 godziny później...

-Dobra chłopaki koniec na dziś. - odrzekł w końcu trener.

Udałem się szybko po rzeczy, potem pod prysznic i do szatni. Wdech i wydech... Ktoś musi z nim pogadać.

-Słuchaj Endrju... - odparłem podchodzą do niego. - Musimy pogadać, poczekaj na mnie przed halą jak skończysz.

-Co jest stary? Nie możemy tu?

-Uwierz, nie chcesz przy wszystkich o tym gadać...

-Okaay? Zaczynam się bać... Dobra poczekam przed halą.

-No i prawidłowo.

Po jakimś czasie wyszedłem z budynku, jednak nigdzie nie widziałem Andrzeja... Zwiał. - pomyślałem. Po chwili mój telefon zaczął niemiłosiernie wibrować. Wyjąłem go z kieszenie i okazało się, że to Andrzej dzwoni.

-Chodź na parking, podwiozę Cię i pogadamy po drodze.

-Okay jak chcesz...

***

-Tak więc Endrju, pogadajcie... wydaje mi się, że Ty ją nadal kochasz, ona Ciebie też. Dobra, wiem zdrada, nadal nie mogę pojąć czemu to zrobiłeś, ale...

-No po prostu...

-Nie przerywaj. Tak, że no... Zdrada zdradą, ale jak Ty kochasz ją, a ona Ciebie to na pewno Ci wybaczy. Przynajmniej mam taką nadzieję. - pomyślałem. 

-No dobra, masz rację... Tylko co ja mam zrobić? Jak byłem w szpitalu to mnie wyrzuciła, telefonów  nie odbiera, na SMSy nie odpowiada...

-Słuchaj stary... Zrobimy tak...

Perspektywa Zuzy

-Patrz która to godzina, 18:15, a Bartka dalej nie ma... - powiedziała Ola.

-Oj nie martw się, pewnie zagadali się z trenerem albo z kumplami. Zaraz przyjdzie, zobaczysz!

-Oby... Co robimy na kolację?

-Hmm... tosty?

-Okay... To gdzie masz chleb, ser, szynkę?

***

Rano obudziło mnie szczekanie psa, ale zaraz... Ola i Bartek nie mają psa. Zbiegłam na dół i nie mogąc w to uwierzyć odciągnęłam Olę na bok w celu wyjaśnienia sprawy.

-Możesz mi powiedzieć, co on tu robi?

-Pies?

-Ta pies, owszem, ale to potem... Co tu robi ON?! - odrzekłam unosząc głos i pokazując na faceta stojącego obok Bartka.

-Noo, yy... Bartek go przyprowadził, ja nie mam z tym nic wspólnego...

-Ehh...

Nagle zapanowała niezręczna cisza. Postanowiłam ją przerwać, bo szło oszaleć...

-No dobra! Ktoś mi wytłumaczy o co w tym chodzi?

-No Bartek? - Ola dołączyła się do rozmowy.

-Ehh, no dobra, po prostu chciałem pogodzić Zuzę z Andrzejem tu obecnym... Chciałem dobrze! - uniósł głos, gdy zobaczył moją minę. - Może pogadacie?

-No dobra no... Ale nie licz, że coś z tego będzie.

-Proszę... - zaczął wreszcie Andrzej.

-To może my pójdziemy do kuchni? Chodź Bartek. - rzekła Ola ciągnąc swojego mężczyznę za rękę w kierunku drzwi.

-No więc słucham? Albo nie... Najpierw powiedz mi, co tu robi ten pies? - powiedziałam wskazując na szczeniaka, który ewidentnie nie wiedział o co chodzi.

-Yyy... - odparł drapiąc się po głowie. - Słuchaj, nie chcę się kłócić. Chciałem wyjaśnić, pogodzić się. Wybacz mi! To była chwila słabości, nie chciałem tego! Nigdy więcej się to nie powtórzy... Nosisz nasze dziecko, chcę je wychowywać razem z Tobą. Wybacz mi! Kocham Cię. - zakończył wreszcie swój monolog.

-Nie... Chwila słabości? No chyba nie... I masz rację to się już nigdy nie powtórzy, bo nie będziesz miał okazji. - odparłam prawie krzycząc. 

-Proszę Cię, wybacz.

-Nie. Tam są drzwi. Chyba trafisz. - odparłam wskazując drogę do wyjścia.

-Nie poddam się, będę walczył, bo Cię kocham.

-Taki kit to możesz wciskać tej Twojej lasce, a nie mi... Żegnam. Psa możesz zabrać ze sobą.

-Nie, zostawiam go Tobie, kiedyś jeszcze wrócę z kolejną próbą.

-Oczywiście. - odparłam ironicznie. - A teraz już możesz iść. - rzekłam twardo, byłam już bliska płaczu, jednak nie pokazałam mu tego, zachowałam kamienną twarz.

W tym momencie zaczęłam czuć skurcze nie do zniesienia. Jak na złość Andrzej jeszcze nie wyszedł.

-Matko, co się dzieje?! Dzwonię po pogotowie!

-Nie potrzebuję Twojej pomocy! Olaa!

-Oj no, dzwonię!

_________________________________________________________________________
Dzisiaj tyle, mam nadzieję że jeszcze tu jesteście :D a i jak nowy wygląd Wam się podoba? Przejrzyste jest? :3 jak pewnie wiecie wczoraj wygraliśmy z Serbią 3:1 <3 jutro kolejny mecz o 15, więc siadamy i kibicujemy! Do następnego :* liczę na komentarze!